Preference votes constitute one of the key features of (open and flexible) PR-list electoral systems. In this article, we give an extensive overview of studies conducted on preference voting in Belgium and the Netherlands. After elaborating on the definition and delineation of preference voting, we scrutinize studies about which voters cast preference votes (demand side) and about which candidates obtain preference votes (supply side). For each of these aspects, both theoretical approaches and empirical results are discussed and compared. At the same time, we also pay attention to methodological issues in these kinds of studies. As such, this research overview reads as an ideal introduction to this topic which has repercussions on many other subfields of political science.

Lijphart (1999) argued that citizens tend to be more satisfied with democracy in consensual democracies than in majoritarian democracies and that the gap in democratic satisfaction between the winners and the losers of elections is smaller under consensualism. Twenty years on since then, this article takes stock of the literature on consensualism and political support. We find considerable ambiguity in the theoretical arguments and empirical evidence provided in this literature. Finally, we speculate on possible reasons for this ambiguity.

In this feature authors review recently published books on subjects of interest to readers of Beleid en Maatschappij.

This essay review discusses three publications on co-creation: ‘We, the government’ by Davied van Berlo (2012), ‘Co-creation of innovation’ by Corry Ehlen (2015), and ‘New Business Models’ by Jan Jonker et al. (2014). The theme of this essay is the specific character of co-creation compared to other buzzwords (e.g. participation, co-production, social responsibility) that can be heard in the search for a new balance between the state and civil society. We suggest that the distinctive character of co-creation lies in the active engagement of parties who work together to co-create. Co-creation means raising the bar of collaboration and dialogue. Openness, trust, equality and reciprocity are emphasised as essential elements in the process. It is literally about collectively creating multiple values in which there should be plenty of room for creativity and sharing ideas. Following on the publications of Ehlen and Jonker a dual vision on co-creation arises. In general terms, the potential of co-creation depends on the know-how, commitment and values of the actors involved (microscopic perspective) and on the social capital in the wider environment that they can draw upon to bolster the co-creation process (macroscopic perspective).

Emery Roe’s nieuwste boek, Making the Most of Messes, biedt een verfrissend antwoord op de uitdagingen waarvoor de huidige bestuurskunde zich gesteld ziet om problemen van collectief handelen onder vaak grote tijdsdruk aan te pakken met beleid, organisatie en publiek management.
Aan de hand van actuele, veelal Nederlandse, voorbeelden worden de hoofdthema’s uit dit boek besproken. Daarin staat centraal dat veel beleid en bestuur tegenwoordig een ‘janboel’ (‘mess mongering’) veroorzaakt en dat daardoor steeds meer aandacht uitgaat naar het managen of beheersbaar houden van die ‘troep’ (‘mess management’).
Roe bezint zich in dit boek op de vraag hoe politiek en bestuur dit soort ‘policy messes’ kunnen beheersen of voorkomen om betrouwbaarder om te gaan met voor burgers en consumenten vitale dienstverlening van wankelende banken, onvoorspelbaar treinverkeer en ander openbaar vervoer, dichtslibbende wegen, achterstallig dijkonderhoud, mislukkende ICT-projecten, uit elkaar vallende of slecht functionerende netwerken voor jeugd- en ouderenzorg, et cetera.

How far should governments go to keep their citizens safe? Not an easy question to answer, but the three books reviewed in this essay provide food for thought on this matter. Power (2004) describes how risk management could become such a dominant feature in today’s society while warning for the danger of risk management being misused to save one’s reputation if things do go wrong. Boutellier (2013) paints a picture of Dutch societal uncertainty and explains how crime became a part of Dutch risk society. According to Boutellier, Dutch government tries to deal with this complexity in an improvising manner. Van Duin, Wijkhuijs, and Jong (2013) present an edited volume of crises and incidents which happened in 2012. Lessons are drawn and warnings given, including the warning that it is impossible to prepare for all possible incidents, let alone plan everything ahead and distil those plans in rules and regulations.

Dit artikel bevat een uitvoerige samenvatting en een beoordeling van een nieuw boek van Furubo, Rist en Speer met als (in het Nederlands vertaalde) titel: ‘Evaluatie in turbulente tijden. Reflecties op een discipline in verwarring’. De aanleiding voor dit boek is dus de opvatting dat de meeste politieke en bestuurlijke contexten voor beleidsevaluatie zo sterk in beweging zijn geraakt dat ex-post beleidsevaluatie als discipline en vanzelfsprekend onderdeel van het proces van beleidsondersteuning in crisis is geraakt en bedreigd wordt. In het kort geeft dit boek als antwoord op deze dreiging: relativeer het ideaal van ‘evidence-based’ beleid, en ga voor ‘real-time’ evaluatie; verleg uw aandacht van ex-post evaluatie ten behoeve van verantwoording achteraf naar ex-ante evaluatie tijdens de beleidsformulering en ex-durante evaluatie parallel aan de beleidsimplementatie, met als doelen: ‘early warning’, beleidsleren, en flexibel reageren op snel veranderende omstandigheden. Natuurlijk heeft dat gevolgen voor rolopvattingen en taakverdelingen in de procesarchitectuur van het beleidsproces.