Sometimes dreams become reality, but there are also many examples in which manic ideas for image-defining projects turn into fiascos. How do you find the right balance in the planning and decision-making of image-defining projects between taming manic mechanisms that cause these projects to fail and unleashing manic mechanisms that are necessary to make these projects happen? This article attempts to answer this question by exploring how the taming of mania (through welfare-economic analysis) and the unleashing of vision and ambition (through imagination) can be combined in a better way. We call this a search for an ‘imaginative utilitarianism’ and draw up three preconditions under which this approach can work: (1) more attention to incremental and less grotesque projects, (2) a different appreciation and historiography that places individuals less centrally and also appreciates what has not been built, and (3) a stronger interweaving between the design process and a welfare-economic approach.

Research into successful alderman is scarce. Scientifically less is known about the perspective of residents and council members on (successful) aldermen. A recent study investigated the sources of legitimacy that successful aldermen draw on. In addition, the contribution of characteristics of local political leadership to successful alderman has been examined. Based on a survey of residents, councilors and aldermen, differences in opinions about aldermen, aspects and indicators of legitimacy and personal characteristics were uncovered. There are clear differences in judgment, indicators and personal characteristics that are considered important and another source on which the judgment is based. This provides interesting and new research material for public administration literature as well as for administrative practice. The view of residents learns us that the distance to aldermen must be reduced, more connection must be made, a more outside view must be taken and an addition to the management style of councilors with responsive qualities is required.

The European project currently faces not only an economic crisis, but a moral one as well. The economic growth model of social justice combined with market-oriented policies, also referred to as the European social model has lost much of its meaning after ten years of austerity and financial calamities. In 2012 ECB President Draghi says in the Wall Street Journal that the European social model is “gone”, a thing of the past. While only a couple of years later the European Pillar of Social Rights is put in place. What is happening with ‘Social Europe’? And how do trade unions, as a historical motor of social policy in the member states, relate to the European social model, especially since the financial crisis. This article deals with the position of trade unions vis-à-vis European social policy and the European institutions. The European social model, economic governance and the collective bargaining system are discussed as examples of post-crisis European social policy. It will be argued that although the European Commission gives institutional space to social policy and to a role for trade unions, it has always been subordinate to economic integration. And moreover that the recent economic crisis is used at the European level to obtain almost complete control over social policy in the member states.

In this feature authors review recently published books on subjects of interest to readers of Beleid en Maatschappij.

In this feature authors discuss recent research findings that are of interest to readers of Beleid en Maatschappij.

This editorial offers an introduction to the current issue.

In this feature authors discuss recent research findings that are of interest to readers of Beleid en Maatschappij.

In this feature authors review recently published books on subjects of interest to readers of Beleid en Maatschappij.

This editorial offers an introduction to the current issue.

Burgers willen meer en nadrukkelijker zelf invloed hebben op hun eigen en de collectieve leefomgeving. Overheden worstelen met dit, an sich legitieme, vraagstuk, met name hoe dit vorm en inhoud gegeven moet worden binnen de vastgelegde kaders. De huidige procesgang in de relatie tussen burgers en overheden bij leefomgevingsingrijpen is gebaseerd op het aloude vierluik (spoor 1): de overheid informeert de belanghebbende burgers over haar voornemens, burgers kunnen zienswijzen indienen, die al dan niet meegenomen worden, daarna bestaat de mogelijkheid van bezwaar aantekenen (niet bindend), en tot slot kan een beroepsprocedure bij de Raad van State worden doorlopen (wel bindend maar steeds minder effectief). Kortom, een erg defensieve en steeds minder resultaatgerichte benadering. De auteurs van deze bijdrage pleiten nu voor de ontwikkeling van een tweede spoor waarbij constructieve burgerparticipatie via samenspraak en samenwerking optrekt met het bevoegd gezag om vaak sneller en goedkoper tot projectresultaten met draagvlak te komen. Helaas zijn zowel aan de zijde van de burgers als bij veel overheden de noodzakelijke randvoorwaarden nog niet ingevuld om deze coproductie op voorhand succesvol te laten verlopen. De auteurs doen een oproep aan bestuurders en politici om hier invulling aan te geven. Praktijkervaringen wijzen uit dat constructieve burgerparticipatie veel meerwaarde heeft, met name ook voor overheden.

Policy evaluation has two main functions: it should lead to policy oriented learning and facilitate accountability. Rendering account is considered an important democratic duty but is not very popular with politicians and, hence, public officials. Learning is popular, but in practice it is often difficult to organize or, indeed, witness.
This contribution addresses the question how, in both functions, policy evaluation could be better utilized. As a starting point we the tension between scientific and political rationality and the barriers associated with these different worlds to the development of knowledge.
As indispensable for sound and productive knowledge management in government the article outlines the importance of societal values, policy effectiveness as a research angle, and the independence of researchers at major evaluations. In addition, relevant research questions, high methodological quality, responsiveness, good timing, and clear and accessible reporting are indispensable. It is argued that these are by no means abstract notions but can be brought into real day-to-day practice.
The conclusion is that a knowledge agenda for policy evaluation that is based on the search for effective policy interventions and societal values can help to bridge politics and science.

Een lerende overheid heeft behoefte aan beleidsevaluaties die niet alleen van betekenis zijn voor het onderwerp waarop deze primair gericht zijn, maar ook bijdragen aan bredere, systematische opbouw van kennis en ervaring. Het interdepartementaal verbinden van expertise verruimt daarbij het zicht op factoren die het leren bevorderen of belemmeren.
Een centrale vraag is of de door het beleid beoogde publieke belangen inderdaad bevorderd worden. Beleidsevaluatie moet dan niet alleen gericht zijn op effectiviteit en doelmatigheid ten aanzien van relatief gemakkelijk meetbare indicatoren, maar ook op lastig te kwantificeren essentiële waarden zoals subjectief welzijn, rechtvaardigheid en maatschappelijke aanvaardbaarheid. Het verdient aanbeveling kostbare evaluatie-energie te concentreren op belangrijke kwesties waarover vooraf discussie of onzekerheid bestaat.
Uit een oogpunt van doelmatige beleidsvoorbereiding, en omdat de uitwerking van wetgeving en beleid ex post niet altijd eenvoudig is vast te stellen, is veel aandacht nodig voor ex ante evaluatie. Van onderzoek naar werkingsmechanismen van beleidsmaatregelen wordt in dit verband terecht veel verwacht.
Er is sprake van een paradoxaal spanningsveld tussen verwetenschappelijking en politisering van beleid. Daarom is stevig verankerde, onafhankelijke en onpartijdige beleidsevaluatie onmisbaar. Hoge methodologische kwaliteit biedt extra houvast om deze functie geloofwaardig te kunnen vervullen.
In het streven naar systematische opbouw van kennis en ervaring naast dossier-specifieke doelbereiking kan het helpen als evaluaties zowel een specifiek als een breder geldend algemeen deel bevatten. Belangrijk is ook te sturen op een evenwichtige evaluatieportfolio per beleidsterrein, met aandacht voor ex ante en ex post methoden, uiteenlopende waarden, en verschillende informatiebronnen. Naast best practices moet daarbij ook minder geslaagd beleid in beeld worden gebracht. Voor de bruikbaarheid van evaluaties voor de praktijk is goede vertegenwoordiging van het bottom-up perspectief noodzakelijk.
Evaluatie van beleid vereist gedegen inbedding binnen de nationale kennisinfrastructuur, effectieve samenwerking met kennisinstellingen en het up-to-date houden van het evalueren zelf. Dat is cruciaal voor het evaluatievermogen van de lerende overheid.

In this feature authors discuss recent research findings that are of interest to readers of Beleid en Maatschappij.